rura
proces niszczenia (degradacji) materiałów w wyniku reakcji chem. lub elektrochem. przebiegających na granicy zetknięcia z otaczającym je środowiskiem. Terminem korozja określa się gł. niszczenie metali, niekiedy jednak również niszczenie materiałów niemetal., np. materiałów bud., tworzyw sztucznych. proces niszczenia (degradacji) materiałów w wyniku reakcji chem. lub elektrochem. przebiegających na granicy zetknięcia z otaczającym je środowiskiem. Terminem korozja określa się gł. niszczenie metali, niekiedy jednak również niszczenie materiałów niemetal., np. materiałów bud., tworzyw sztucznych. Korozja metali, w zależności od mechanizmu procesu, dzieli się na chem. i elektrochemiczną. Korozja chemiczna jest wynikiem reakcji chem., zachodzącej na granicy faz metal–środowisko. Ulegają jej metale w obecności suchych gazów (np. żelazo lub aluminium w obecności fluorowców) lub cieczy nie będących elektrolitami (np. aluminium w tetrachlorku węgla). Korozja elektrochemiczna jest procesem, któremu towarzyszy przepływ ładunków elektr. przez granicę faz metal–elektrolit (np. korozję metali w roztworach kwasów, soli). Przepływ ładunków elektr. jest wynikiem działania mikro- lub makroogniw galwanicznych na granicy faz metal–elektrolit; ogniwa takie tworzą się wskutek niejednorodności powierzchni metalu (np. niejednorodność składu chem., defekty strukturalne) bądź niejednorodności występujących w elektrolicie (np. różnice w składzie elektrolitu, różne stężenie tlenu). W miejscach będących lokalnymi anodami następuje przejście atomów metalu M do elektrolitu w postaci jonów Mn+ z jednoczesnym oddaniem n elektronów e–: M → Mn+ + ne–. W miejscach będących lokalnymi katodami zachodzi proces, w którym uwolnione elektrony są pobierane przez depolaryzator, najczęściej tlen rozpuszczony w elektrolicie (depolaryzacja tlenowa) lub jony wodorowe (depolaryzacja wodorowa). Odpowiednie schematy reakcji katodowych są następujące: O2 + 4e – + 2H2O → 4OH–, 2H+ + 2e– → H2.
Rozróżnia się korozję równomierną oraz korozję lokalną (plamową, wżerową, międzykrystal., śródkrystal. i in). Szybkość korozji równomiernej określa się ubytkiem masy metalu z jednostkowej powierzchni, w jednostkowym czasie i wyraża g/(cm2 · h) lub grubością warstwy skorodowanej w jednostkowym czasie — mm/rok. Miarą korozji lokalnej są rozmiary i gęstość rozmieszczenia ognisk korozji. Miarą korozji międzykrystalicznej i śródkrystal. mogą być np. zmiany wytrzymałości lub przewodności elektr. metalu. Ze względu na charakter fizykochem. środowiska rozróżnia się korozję gazową, korozję w elektrolitach, korozję w nieelektrolitach, korozję atmosferyczną, korozję biologiczną, zw. biokorozją (np. w wodzie mor.), korozję w glebie. Szybkość korozji zależy m.in. od temperatury, wilgotności powietrza, zanieczyszczenia środowiska, stężenia czynnika agresywnego. Proces korozji może zachodzić również w wyniku jednoczesnego działania środowiska i in. czynników, np. naprężenia (korozja naprężeniowa), prądów błądzących.
Istnieje kilka sposobów zabezpieczania metali przed korozją: 1) odizolowanie metalu od środowiska korozyjnego przez zastosowanie powłok ochronnych, tzw. środków ochrony czasowej (np. warstwy olejowe, opakowania ochronne), pasywację; 2) zmniejszenie aktywności środowiska korozyjnego przez usunięcie depolaryzatora lub wprowadzenie substancji hamujących korozję — tzw. inhibitorów; 3) zabezpieczenie przed korozją metodami elektrochem., polegającymi na nadaniu chronionemu metalowi potencjału utrudniającego przejście metalu w postaci jonów do roztworu; osiąga się to w wyniku polaryzacji katodowej, przez włączenie metalu chronionego jako katody w obwód zewn. źródła prądu ( ochrona katodowa) lub przez połączenie chronionego metalu z metalem mniej szlachetnym (ochrona protektorowa); obydwa rodzaje ochrony mają duże znaczenie w zabezpieczaniu przed korozją rurociągów, kadłubów okrętowych, zbiorników i in.; w przypadku metalu ulegającego pasywacji można chroniony metal włączyć jako anodę w obwód zewn. źródła prądu (ochrona anodowa).Korozja metali, w zależności od mechanizmu procesu, dzieli się na chem. i elektrochemiczną. Korozja chemiczna wymiana kanalizacji kamionkowej Warszawa jest wynikiem reakcji chem., zachodzącej na granicy faz metal–środowisko. Ulegają jej metale w obecności suchych gazów (np. żelazo lub aluminium w obecności fluorowców) lub cieczy nie będących elektrolitami (np. aluminium w tetrachlorku węgla). Korozja elektrochemiczna jest procesem, któremu towarzyszy przepływ ładunków elektr. przez granicę faz metal–elektrolit (np. korozję metali w roztworach kwasów, soli). Przepływ ładunków elektr. jest wynikiem działania mikro- lub makroogniw galwanicznych na granicy faz metal–elektrolit; ogniwa takie tworzą się wskutek niejednorodności powierzchni metalu (np. niejednorodność składu chem., defekty strukturalne) bądź niejednorodności występujących w elektrolicie (np. różnice w składzie elektrolitu, różne stężenie tlenu). W miejscach będących lokalnymi anodami następuje przejście atomów metalu M do elektrolitu w postaci jonów Mn+ z jednoczesnym oddaniem n elektronów e–: M → Mn+ + ne–. W miejscach będących lokalnymi katodami zachodzi proces, w którym uwolnione elektrony są pobierane przez depolaryzator, najczęściej tlen rozpuszczony w elektrolicie (depolaryzacja tlenowa) lub jony wodorowe (depolaryzacja wodorowa). Odpowiednie schematy reakcji katodowych są następujące: O2 + 4e – + 2H2O → 4OH–, 2H+ + 2e– → H2.
Rozróżnia się korozję równomierną oraz korozję lokalną (plamową, wżerową, międzykrystal., śródkrystal. i in). Najpierw powinieneś zbadać wodę pod kątem zawartości żelaza i manganu (badanie kosztuje około 300 zł). Jęśli http://pogotowie-wodociagowe.pl/usuwanie-awarii-sieci-kanalizacyjnej/ jak twierdzisz osadza się bardzo dużo kamienia to przypuszczam , że magnetyzer niewiele pomoże i trzeba założyć filtr węglowy (ale nie z wkładami tylko ze złożem ) i zmiękczacz.Szybkość korozji równomiernej określa się ubytkiem masy metalu z jednostkowej powierzchni, w jednostkowym czasie i wyraża g/(cm2 · h) lub grubością warstwy skorodowanej w jednostkowym czasie — mm/rok. Miarą korozji lokalnej są rozmiary i gęstość rozmieszczenia ognisk korozji. Miarą korozji międzykrystalicznej i śródkrystal. mogą być np. zmiany wytrzymałości lub przewodności elektr. metalu. Ze względu na charakter fizykochem. środowiska rozróżnia się korozję gazową, korozję w elektrolitach, korozję w nieelektrolitach, korozję atmosferyczną, korozję biologiczną, zw. biokorozją (np. w wodzie mor.), korozję w glebie. Szybkość korozji zależy m.in. od temperatury, wilgotności powietrza, zanieczyszczenia środowiska, stężenia czynnika agresywnego. Proces korozji może zachodzić również w wyniku jednoczesnego działania środowiska i in. czynników, np. naprężenia (korozja naprężeniowa), prądów błądzących.
Istnieje kilka sposobów zabezpieczania metali przed korozją: 1) odizolowanie metalu od środowiska korozyjnego przez zastosowanie powłok ochronnych, tzw. środków ochrony czasowej (np. warstwy olejowe, opakowania ochronne), pasywację; 2) zmniejszenie aktywności środowiska korozyjnego przez usunięcie depolaryzatora lub wprowadzenie substancji hamujących korozję — tzw. inhibitorów; 3) zabezpieczenie przed korozją metodami elektrochem., polegającymi na nadaniu chronionemu metalowi potencjału utrudniającego przejście metalu w postaci jonów do roztworu; osiąga się to w wyniku polaryzacji katodowej, przez włączenie metalu chronionego jako katody w obwód zewn. źródła prądu ( ochrona katodowa) lub przez połączenie chronionego metalu z metalem mniej szlachetnym (ochrona protektorowa); obydwa rodzaje ochrony mają duże znaczenie w zabezpieczaniu przed korozją rurociągów, kadłubów okrętowych, zbiorników i in.; w przypadku metalu ulegającego pasywacji można chroniony metal włączyć jako anodę w obwód zewn. źródła prądu (ochrona anodowa).